Πεφταστέρια

ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ, αλήθεια, τα αστέρια της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς; Εκεί που φαίνονταν κυρίαρχα τώρα µοιάζουν µε πεφταστέρια.

Η ΑΝΓΚΕΛΑ Μέρκελ είχε την ίδια πορεία µε το ευρώ, ενώ εξέλεξε Πρόεδρο Δηµοκρατίας µε την τρίτη ψηφοφορία. Τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι τον πρόλαβαν – ύστερα από µια δεκαετία τρεχάλας – οι ατασθαλίες του. Και ο Νικολά Σαρκοζί έχει µπλέξει σε µια υπόθεση πολιτικού χρήµατος µε πρωταγωνίστρια την κουφή ογδοντάρα κληρονόµο µιας αυτοκρατορίας καλλυντικών την οποία η κόρη της θέλει να θέσει υπό απαγόρευση. Για να έχετε πλήρη εικόνα, προσθέστε τον Ζοζέ Μπαρόζο που έχει ξεθυµάνει πριν κλείσει χρόνο στη δεύτερη θητεία του και, ως µαϊντανό, τον Κώστα Καραµανλή που πάει να κλειδώσει τη διεθνή υστεροφηµία του ως «ένας από τα επτά καθάρµατα της κρίσης», κατά το γαλλικό περιοδικό «Μαριάν».

Ακόµη κι ο Ντέιβιντ Κάµερον που ξανάφερε στην εξουσία τους Συντηρητικούς στη Βρετανία φαίνεται τόσο χλωµός που είναι σαν να µην υπάρχει – αφήστε που είναι πρωθυπουργός κυβέρνησης συνασπισµού µε τους Φιλελεύθερους.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι τοπική υπόθεση. Και σε κάθε χώρα υπάρχει µια εξήγηση για τα δεινά της Δεξιάς. Ωστόσο, υπάρχει πολιτική µε κεφαλαίο και µε µικρό «π». Τα ευρωπαϊκά συντηρητικά κόµµατα έχουν χάσει στην πρώτη. Δεν εµπνέουν. Ακόµη χειρότερα: έχουν εγκλωβιστεί στις ατζέντες τηςΑκρας Δεξιάς. Στη Γαλλία η Μαρίν Λε Πεν σέρνει από τη µύτη τον Σαρκοζί που φοβάται ότι θα χάσει επαφή µε το συντηρητικό µικροαστικό ακροατήριο. Στην Ιταλία ο ακροδεξιός Φίνι έχει βγάλει από την πρίζα τον Μπερλουσκόνι. Και στη Γερµανία, η Μέρκελ είναι αιχµάλωτη των Φιλελευθέρων. Οταν ο αρχηγός τους Γκίντο Βεστερβέλε δεν της πάει κόντρα για να υπάρξει, την παρασύρει στις εµµονές της µειοψηφίας. Μια από αυτές, έκανε την Ανγκελα να χάσει και λεφτά και πολιτικό κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας.

ΙΣΩΣ ΗΔΕΞΙΑ έχει πεποίθηση και αποφασιστικότητα – δηλαδή, για να συνεννοούµαστε, αυταρχισµό. Δεν έχει όµως όραµα.

Ισως είναι αρκετό καιρό στην εξουσία ώστε να υποφέρει εµφανώς από τις παθολογίες της – κοινώς να έχει µπλέξει σε σκάνδαλα. Η ουσία, πάντως, είναι ότι µια πολιτική περίοδος, που ξεκίνησε πριν από πέντε έξι χρόνια, αρχίζει να φτάνει στα όριά της. Ενα σενάριο θα ήταν να ισχύσει ο νόµος της εναλλαγής, άρα τα εκλογικά ακροατήρια να αρχίζουν να κοιτάζουν πάλι προς την Κεντροαριστερά. Ενα άλλο σενάριο θα ήταν να έχουµε φυγόκεντρες τάσεις – ας πούµε στροφή προς εναλλακτικές δυνάµεις όπως οι Πράσινοι. Ενα τρίτο σενάριο, το πιο σκοτεινό, βλέπει µια ενίσχυση ακραίων πολιτικών τάσεων, κάτι σύνηθες σε περιόδους οικονοµικής κρίσης.

Ο φόβος είναι δηλαδή µήπως η Δεξιά αφήσει στη θέση της κάτι χειρότερο από αυτήν.

ΝΕΑ