ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 1540
Ημερομηνία εγγραφής : 13/06/2010
Ηλικία : 68
Τόπος : ΑΘΗΝΑ
 | Θέμα: Κοινωνία-εργασία-παιδεία.  Δευ 13 Σεπ - 2:26 | |
| Κοινωνία-εργασία-παιδεία.Καθόμουν λίγο πρίν στο μαγαζί, και περιεργαζόμουν διάφορα κοινωνικά θέματα, καθώς μου είχαν δημιουργηθεί συγκεκριμένοι προβληματισμοί. Οι προβληματισμοί αυτοί πήγαζαν απο 3 κυρίως πηγές, οι δυο εξωτερικές και η μια εσωτερική. Η μια εξωτερική πηγή ήταν μια μια παρέα που καθόταν δίπλα μου την ώρα που μελετούσα και αποτελούταν απο ενα ζευγάρι ηλικιωμένων βρετανών και ενός έλληνα, και η δεύτερη ήταν το περιεχόμενο του μαθήματος που διάβαζα(κοινωνικο-οικονομική ιστορία, το κεφάλαιο αφορούσε το κοινωνικό κράτος). Η εσωτερική πηγή ήταν όπως είναι φυσικό η δική μου ροπή πρός αυτά τα θέματα, καθώς η προσωπική μού άποψη ταυτόχροντα συγκρουόταν ή ενισχυόταν απο αυτά που άκουγα και διάβαζα. Τελικά αντιστάθηκα στην παρόρμηση να παρέμβω στην κουβέντα των πελατών γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε να αφήσω κατά μέρος το διάβασμα. Η συζήτηση τους πάντως αφορούσε τις προσωπικές επιλογές του ατόμου στην κοινωνία και πως αυτή συνδεόταν με την προσωπική, αλλά και την επαγγελματική του επιτυχία. Τα συγκεκριμένα άτομα ανήκαν στον καλλιτεχνικό χώρο(ο ενας ήταν φωτογράφος απο ότι έλεγε, και ο άλλος ζωγράφος και συγγραφέας, η γυναίκα δεν κατάλαβα σε τι χώρο εργαζόταν). Γενικά πάντως κατέληγαν, μετά απο αρκετή κουβέντα, στο γεγονός ότι απο ενα σημείο και πέρα, η επαγγελματική επιτυχία λειτουργεί εις βάρος της προσωπικής(ψυχολογικής αν προτιμάτε)επιτυχίας.
Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω, όσο και αυτά που διάβασα, πρόκειται να τοποθετηθώ επι του θέματος.
Για μένα, η εργασία στην κοινωνία, δεν θα έπρεπε να είνα σε τόσο μεγάλο βαθμό όρος για την κοινωνική καταξίωση. Δηλαδή πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ο ανάλογος καταμερισμός και η ανάλογη σημασία που θα δίνει τόσο το άτομο, όσο και η κοινωνία στον παράγοντα “εργασία”. Γιατί αν και η εργασία, σε οποιαδήποτε κοινωνία(ακόμα και την πιο βαθυά καπιταλιστική), έχει κοινωνικές προεκτάσεις και θεμιτά αποτελέσματα(παραγωγή έργου, εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του ατόμου, προσφορά στο κοινωνικό σύνολο), είναι επικύνδινη όταν πάει να υποκαταστήσει το ρόλο της “προσωπικότητας” και της “ατομικότητας”, του μετέχοντα στην κοινωνία, πολίτη. Σύμφωνα με τις θεωρίες του Adam Smith, ενα κράτος, προοδεύει, όταν τα μέσα παραγωγής και η παραγωγή συστηματικοποιείται και εντατικοποιείται. Η αύξηση της παραγωγής αυξάνει τον πλούτο, αντίστοιχα αυξάνονται και τα μεροκάματα, όπως επίσης και η κατανάλωση, όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια καθώς δεν απαντά σε κάποια ερωτήματα όπως τα παρακάτω.
- Αύξηση της κατανάλωσης μέχρι ποιό όριο; Μέχρι πότε και σε ποιό βαθμό η κατανάλωση θα μπορεί ή θα επαρκεί για να καλύπτει τις υπόλοιπες ανάγκες της πολλύπλοκης ανθρώπινης φύσης;
- Αύξηση της παραγωγής μέχρι πιό όριο και με ποιούς κανόνες; Γιατί όπως βλέπουμε στις μέρες μας, η παραγωγή, δεν περιορίζεται μόνο απο το επίπεδο της τεχνολογίας και τις ικανότητες της εργατικής-εργατικής με ανώτερη εξειδίκευση τάξης, αλλά και απο το φυσικό περιβάλλον. Περιορίζεται επίσης απο ένα σωρό άλλους γεωγραφικούς-οικονομικούς-κοινωνικούς-πολιτικούς παράγοντες που θα χαρώ να τους αναλύσω σε επόμενο άρθρο(αλλά και που τους έχω αναλύσει σε προηγούμενα), μερικοί απο αυτούς είναι ο πληθωρισμός, οι περιφερειακέ αγορές, η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, το ποιός τελικά κατέχει τα ίδια τα μέσα παραγωγής και ποιός καρπώνεται το “έργο” της εργασίας κλπ.
Εμένα λοιπόν η άποψη μου είναι ότι οι κοινωνίες πρέπει να σταματήσουν να επικεντρώνωνται μονόπλευρα στην αύξηση της παραγωγής, και να τη θεωρούν ουσιαστικά ως μοναδικό κριτήριο, και να αρχίσουν να ασχολούνται με τον άνθρωπο συνολικά(αυτό βέβαια περιλαμβάνει όπως είναι φυσικό και τις παραγωγικές διαδικασίες αλλά όχι αποκλειστικά αυτές). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ζήτημα της παιδείας, καθώς εκεί βλέπουμε ολοένα αυξανόμενη μετατροπή της παιδείας σε εξιδείκευση, και συγκεκριμένα εξιδείκευση στα πλαίσια και τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Δηλαδή βλέπουμε την παιδεία να γίνεται και αυτή “maximize production qualities, maximize profit”, όμως δεν θα έπρεπε να είναι αυτή η μόνη και κύρια αποστολή της. Για μένα η παιδεία θα έπρεπε να έχει δυο άξονες, τον πρακτικό(που θα συμπεριλαμβάνει και την εξιδείκευση), και τον κοινωνικό, θα επεκταθώ όσον αφορά τον δεύτερο.
Ο κοινωνικός παράγοντας, ο οποίος πρέπει να τύχει μεγάλης προσοχής και αναγνώρισης(καθώς στις μέρες μας είναι λίγο ως πολύ παραγνωρισμένος), θα έχει να κάνει με τον εφοδιασμό του εκπαιδευόμενου με όλα αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστηκά που θα τον μετατρέπουν απο άβουλο καταναλωτή-εργαζόμενο, σε ενεργό πολίτη-μέλος της κοινωνίας. Πρέπει δηλαδή να ανατραπεί αυτή η αντίληψη που έχει καλλιεργηθεί σκόπιμα τα τελευταία 50(και πλέον) χρόνια “καταναλώνω αρα υπάρχω ως άτομο”, και να μετατραπεί σε “σκέφτομαι και πράτω συνειδητά και συλλογικά άρα υπάρχω ως άτομο σε ένα σύνολο”, που έχει την βάση της στην αρχαία και νεώτερη φιλοσοφία.
Οι υποχρεώσεις μας απέναντι στην κοινωνία είναι κατά τη γνώμη μου οι εξής:
- Εργασία
- Ενεργή συμμετοχή στις αποφάσεις και στα κοινά(όχι βέβαια μόνο μέσω της ψήφου
- Και αναλυτικότερα, άμεση συμμετοχή στην εκτελεστική-νομοθετική και δοιικητική εξουσία
Οι υποχρεώσεις της κοινωνίας πολιτείας απέναντι μας είναι(ή θα έπρεπε να είναι):
- Παροχή στέγασης, εξασφάλιση των βασικών για την επιβίωση
- Παροχή υγείας, παιδείας
- Δημιουργία δομών κοινωνικής μέριμνας για άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες(ηλικιωμένοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ορφανά κλπ)
- Εξασφάλιση ότι το άτομο θα μπορεί να εξασκεί ελεύθερα τις υποχρεώσεις του
- Περιορισμός όσο γίνεται περισσότερο των κοινωνικών ανισοτήτων(για μένα αυτό βέβαια γίνεται με τον καλύτερο τρόπο μέσω της κομμουνιστικής κοινωνίας)
Οι υποχρεώσεις δεν έχουν βέβαια την έννοια της αγγαρείας αλλά την έννοια της κοινωνικής ασφάλειας και της κοινωνικής προόδου, τα δικαιώματα και οι απολαβές έχουν την έννοια της απελευθέρωσης απο τις πρωταρχικές ανάγκες για επιβίωση, και την δυνατότητα του ατόμου να αρχίσει να βελτιώνεται σε ενα ανώτερο επίπεδο(καλλιέργεια, κοινωνική μόρφωση, ανθρώπινες σχέσεις κλπ).
Όλα τα παραπάνω όμως, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πραγματικότητα, αν δεν αλλάξει η αντίληψη που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος για την εργασία και το πόσο απόλυτα την έχει συνδέσει(ή του την έχουν συνδέσει), με την προσωπική του εξέλιξη και την εξέλιξη της κοινωνίας-κράτους, στην οποία ζεί. Αυτό που προτείνω είναι ότι ο άνθρωπος θα πρέπει βάσει νόμου να δουλεύει συγκεκριμένες ώρες και υπο συγκεκριμένες συνθήκες(όπως είχε πάει να καθιερωθεί κατά το παρελθόν, αλλά τώρα τείνει να καταστρατηγηθεί). Τις υπόλοιπες ώρες, θα πρέπει ως ενα σημείο να τις αφιερώνει στον εαυτό του, αλλά όχι όπως το καταλαβαίνει ο σύγχρονος Homo-Consumus τύπος ανθρώπου, και κάποιες απο αυτές θα πρέπει να τις αφιερώνει για την εκτέλλεση των κοινωνικών του υποχρεώσεων.
Όταν λεω να τις αφιερώνει στον εαυτό του δεν εννοώ κατ ανάγκη μόνος του, αλλά να μπορεί να επιλέγει δραστηριότητες αναψυχής, ξεκούρασης, να τις περνάει με φίλους, με άτομα συναισθηματικού ενδιαφέροντος, να καλλιεργείται κλπ, αυτό ως ενα βαθμό μερικοί το εφαρμόζουν, ή προσπαθούν να το εφαρμόζουν και σήμερα.
Οι λεγόμενες “κοινωνικές υποχρεώσεις” που αναφέρω, δεν έχουν να κάνουν με δεξιώσεις πάρτυ και συνεστιάσεις, αλλά με δομικές και λειτουργικές δραστηριότητες, οι οποίες διασφαλίζουν την κοινωνική θωράκιση και προωθούν την κοινωνική εξέλιξη. Τέτοιες υποχρεώσεις θα μπορεί παραδείγματος χάρη να είναι “συνοικιακά συμβούλια”, “εργασιακά συμβούλια”, δημοτικά συμβούλια, δημοψηφίσματα και κατ επέκταση συμμετοχή σε θέματα νομοθετικά, δικαίου κλπ.
Πιστεύω ότι το θέμα που άνοιξα είναι ανεξάντλητο και θα επιθυμούσα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις, οπότε δεν το κλείνω, απλά κάνω απόπειρα να το μετατρέψω σε διάλογο, καλή σας μερα. | |
|
