anna
Αριθμός μηνυμάτων : 923
Ημερομηνία εγγραφής : 22/06/2010
Ηλικία : 59
Τόπος : Αθήνα
 | Θέμα: Φωτογραφίες από φυλή Ινδων!!!  Σαβ 26 Ιουν - 9:21 | |
| Γιατί μου χρειάζεται να γνωρίζω την ινδική μυθολογία;
< Η πλούσια, γεμάτη φαντασία ινδική μυθολογία, αποτελεί ένα ανεξάντλητο απόθεμα θεμάτων για τον ινδικό χορό.
H γνώση της ινδικής μυθολογίας είναι απαραίτητη σε όποιον θέλει να ασχοληθεί με τον ινδικό χορό, μιά και οι ιστορίες που καλείται να αφηγηθεί είναι σε μεγάλο ποσοστό παρμένες απ’αυτήν.
Τα σύμβολα και οι μύθοι είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών που έκανε ο άνθρωπος από τις παλαιολιθικές του καταβολές για να καταλάβει τη φύση της δημιουργίας: τόσο την ομορφιά της, όσο και τη βιαιότητα και τη σκληρότητά της.
Οι χορογραφίες εμπνέονται από τους μύθους όπως αυτοί ξεδιπλώνονται μέσα από τοπία ανθρώπων, θεών και δαιμόνων. Τα τοπία αυτά δεν είναι ρεαλιστική αναπαράσταση εξωτερικών χώρων και αντικειμενικής πραγματικότητας, αλλά σύμβολα, φορείς ψυχικού υλικού και ενέργειας, θα μπορούσαμε να πούμε έκφραση δρωμένων σε βαθύτερα στρώματα ύπαρξης, στα βάθη του ασυνείδητου.
Στον Ινδικό χορό ο σκηνικός χώρος αντανακλά και συμπυκνώνει τον ψυχικό χώρο. Οι χορογραφίες εμπνέονται από τους μύθους όπως αυτοί ξεδιπλώνονται μέσα από τοπία ανθρώπων, θεών και δαιμόνων. Τα τοπία αυτά δεν είναι ρεαλιστική αναπαράσταση εξωτερικών χώρων και αντικειμενικής πραγματικότητας, αλλά σύμβολα, φορείς ψυχικού υλικού και ενέργειας, θα μπορούσαμε να πούμε έκφραση δρωμένων σε βαθύτερα στρώματα ύπαρξης, στα βάθη του ασυνείδητου.
Οι πανέμορφες στάσεις και κινήσεις του χορού αυτού αντλούν από ενα μακρινό ονειρικό παρελθόν, όπου τα σύμβολα λειτουργούσαν ως οδηγοί, δείχνοντας στους ανθρώπους τις σχέσεις τους με το αόρατο και με τη φαντασία. Είναι σύμβολα που, σε βαθύτερο επίπεδο, αφορούν όλους τους ανθρώπους, υπερβαίνοντας τη γεωγραφική, ιστορική ή πολιτισμική απόσταση.
Η τέχνη αυτή (που προσφέρει μεγάλο πεδίο στην επιστημονική έρευνα, την εθνολογική, λαογραφική και λογοτεχνική), μεταφέροντάς μας σε προϊστορικές εποχές, μας δίνει δείγματα της αρχέγονης πανανθρώπινης παράδοσης.
Μερικές φορές συμβαίνει κάποιος επίδοξος μαθητής να ρωτά:
«Μα δεν είναι απαραίτητο να πιστεύει κανείς στην ινδουιστική θρησκεία για να χορεύει κάποια απ’αυτά τα κομμάτια, που έχουν λατρευτικό χαρακτήρα; Όταν κάποιος δεν είναι ινδουιστής, δεν υστερεί στην απόδοση; Δε νοιώθει άβολα;»
Η απάντηση είναι πολύ απλά και εμφατικά όχι. Παλιά οι χορεύτριες ήσαν ιέρειες, σήμερα όμως ο χορός εξελίχθηκε και άλλαξε μορφή, χορευτές και χορεύτριες είναι που ερμηνεύουν ένα ρόλο για την τέρψη και επιμόρφωση του κοινού. Είναι σαν να ρωτούσαμε την Κατίνα Παξινού, τον Μινωτή ή άλλους ηθοποιούς που διέπρεψαν στην αρχαία ελληνική τραγωδία, αν πίστευαν στο Δωδεκάθεο! Μπορεί να σας απαντούσαν: «Τη στιγμή που ερμηνεύω την Κλυταιμνήστρα, ναι!», με την έννοια οτι ο καλλιτέχνης την ώρα που βρίσκεται επί σκηνής γίνεται ένα με το ρόλο του, τον ζεί.Από την άλλη, και βέβαια υπάρχουν πνευματικά νοήματα σε χορογραφίες, μουσική, ποίηση, όμως αυτά, όπως κάθε μορφή μεγάλης τέχνης, είναι συμβολικά και πανανθρώπινης αξίας, δεν περιορίζονται από τα στενά πλαίσια καμιάς συγκεκριμένης θρησκείας ούτε απαιτούν ο καλλιτέχνης να ανήκει κάπου για να μπορέσει να τα απολαύσει και να αποκομίσει πνευματικό όφελος απ’αυτά. Το ίδιο ισχύει φυσικά για τον αποδέκτη. Αλοίμονο αν έπρεπε το κοινό που χειροκροτεί μιά παράσταση Μπάρατα Νάτυαμ να αποτελείται μόνον από ινδουιστές. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχε αυτός ο χορός την παγκόσμια επιτυχία που γνωρίζει σήμερα!
Ένας και πολλοί - μορφές της ινδικής μυθολογίας
Σύμφωνα με τον ινδικό τρόπο σκέψης, η απόλυτη πραγματικότητα, το ανώτατο Ον, η θεότητα που δεν μπορεί να συλληφθεί ούτε να περιγραφεί από ανθρώπινο νου, είναι πέρα από κάθε όνομα και κάθε μορφή, είναι μία και αναπόσπαστη.
Παρ’όλα αυτά, σε σχέση με την παγκόσμια και διαφοροποιημένη πραγματικότητα που ζούμε στην εμπειρική ζωή μας, παίρνει μιά τριπλή διάσταση, έχει τριπλή χρήση, και σε επίπεδο μικρόκοσμου και σε επίπεδο μακρόκοσμου: δημιουργία, συντήρηση και καταστροφή ή, ακριβέστερα, εκδήλωση, συντήρηση και επαναπορρόφηση. Στην ινδική μυθολογία, αυτές οι τρεις βασικές αρχές της δημιουργίας, αυτή η τριπλή δράση, προσωποποιείται συμβολικά από την τριάδαΜπράμα, Βίσνου και Σίβα.
Κι όχι μόνον! Τιτάνιο έργο είναι η καταγραφή όλων των κύριων και δευτερευόντων θεοτήτων και ουράνιων πλασμάτων που λατρεύονται στην Ινδία και κατοικούν τη γη, το νερό, τον πάνω και τον κάτω κόσμο, και τους έξι ουρανούς: ορισμένοι ισχυρίζονται πως μετριούνται όχι σε χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδων αλλά φθάνουν τα 330 εκατομμύρια.
Οι Ινδοί τους αποκαλούν «θεούς», όμως σύμφωνα με τον ινδουισμό, οι πολλαπλές θεότητες δεν είναι παρά διαφορετικές εκφάνσεις του ενός και μόνου θεού του οποίου εκφράζουν τις διαφορετικές του ιδιότητες. Κάθε Ινδός επιλέγει έναν από τους θεούς ως προσωπική του θεότητα (shta devta) και τον λατρεύει κατά προτίμησιν, θεωρώντας τον προστάτη του. Πράγμα που αντικατοπτρίζεται και από τους ναούς, που αφιερώνονται κυρίως σε μιά θεότητα, άσχετο αν σ’αυτούς υπάρχουν αναπαραστάσεις και των υπολοίπων.
Κι όμως αν ρωτήσει κανείς ακόμη και τον λιγότερο γραμματιζούμενο, αμέσως θα απαντήσει πως πρόκειται για την ίδια Ανώτατη Δύναμη.Υπάρχει εξ άλλου ένας περίφημος στίχος, στις Βέδες, που λέει:
ekam sat, viprah bahudha vadanti
(Σ’αυτό που είναι η μοναδική αλήθεια, οι σοφοί δίνουν πολλά ονόματα") Ας δούμε λοιπόν, συνοπτικά, τις κύριες μορφές του θείου, όπως τις παρέδωσε η ινδική μυθολογία. Πολλές από αυτές τις θεότητες ήταν αυτόχθονες, άλλες ήταν «εισαγωγής» (τις έφεραν οι Άρειοι,προέχονται από την Περσία, τη Μέση Ανατολή κλπ....), και άλλες συνδυασμός των δύο. ΄Οπως οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Αιγύπτου, είναι ως επί το πλείστον ανθρωπόμορφοι, με ανθρώπινες αρετές και αδυναμίες, μερικοί όμως ζωόμορφοι ή ανάμεικτοι. Οι περισσότεροι έχουν περισσότερα από ένα ζευγάρια χέρια, στα οποία κρατούν τα συμβολικά τους αντικείμενα. Ο καθένας έχει ως «όχημα», κάποιο ζώο ή πουλί, και συμβολίζει τις διάφορες δυνάμεις στις οποίες κυριαρχούν. Ας πούμε, ο ταύρος Νάντι που καβαλά ο Σίβα, συμβολίζει την τυφλή, πρωτόγονη δύναμη, καθώς και την αδάμαστη σεξουαλική ενέργεια του ανθρώπου - ιδιότητες που μόνον εκείνος μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να δαμάσει. Μορφές της ινδικής μυθολογίας
Στην ινδική μυθολογία οι τρεις βασικές αρχές της δημιουργίας, συντήρησης και καταστροφής αντιπροσωπεύονται από το Μπράμα, το Βίσνου και το Σίβα. Οι Ινδοί τους αποκαλούν «θεούς», όμως σύμφωνα με τον ινδουισμό, οι πολλαπλές θεότητες δεν είναι παρά διαφορετικές εκφράσεις του ενός και μόνου θεού
Vishnu (Βίσνου)
Ο Βίσνου αντιπροσωπεύει το στοιχείο της συντήρησης. Το χρώμα του είναι γαλάζιο, σαν του ουρανού, και δηλώνει το άπειρο. Κοιμάται μέσα στον ωκεανό της αιωνιότητας, ξαπλωμένος πάνω σ’ένα γιγάντιο φίδι κουλουριασμένο, με εκατό κεφάλια που συμβολίζει το χρόνο. Διαλογίζεται πώς να φανερώσει το σύμπαν, μιά και η Ζωή είναι έκφραση της δικής του πνοής. Το όνειρο του Βίσνου είναι ο κόσμος, μια ανάσα του χιλιάδες χρόνια γήινης ζωής
Εδώ ο χώρος της πραγματικότητας είναι η ρευστότητα του άπειρου, όπου ο χρόνος κουλουριασμένος προσφέρεται για να αναπαυθεί ο Βίσνου μέσα στην αιωνιότητα. Το αιώνιο και το άπειρο είναι η πραγματικότητα. Ενώ το όνειρο του Βίσνου είναι η αιτία των υπάρξεων και των γήινων γεγονότων: τα οποία υπόκεινται στους νόμους της αιτίας και του αποτελέσματος, διέπονται από τη ροή του χρόνου και τεμαχίζονται από τη διαχωριστικότητα του εδώ και του εκεί, των χώρων
Σύμφωνα με το μύθο, ο Βίσνου πολλές φορές κατέβηκε στον πλανήτη γη, και ενσαρκώθηκε δέκα φορές, κάθε φορά που η ταραχή απειλούσε τους ανθρώπους, για να σώσει τους πιστούς του. Σε κάθε ενσάρκωσή του, αποπεράτωνε ένα ανώτερο κοσμικό σχέδιο, επαναφέροντας την ισορροπία στη γη. Οι δέκα αυτές ενσαρκώσεις, Desha Avataras (οι δέκα αβατάρας) συμβολίζουν τα διαφορετικά στάδια βιολογικής και οντολογικής εξέλιξης του ανθρώπου, από τη σύλληψή του και την εμβρυακή του ηλικία μέχρι το θάνατό του.
Οι πρώτοι τέσσερεις αβατάρας είναι ζωόμορφοι: Matsya avatara (με μορφή ψαριού), Kurma avatara (με μορφή χελώνας) Varaha avatara (με μορφή αγριογούρουνου), Narasimha (με μορφή ανθρώπου και λιονταριού).
Οι επόμενοι έξι ανθρωπόμορφοι: Vamana avatara (ο νάνος), Parasurama avatara ( ο πολεμιστής με το πελέκι), Rama avatara (Ράμα, ο ηρωικός πρίγκηπας του έπους της Ραμάγιανα), Krishna avatara (ο μπλέ βοσκός με το φλάουτο που μαγεύει τις καρδιές και ήρωας του έπους της Μαχαμπάρατα), Buddha avatara (ο πρίγκηπας Siddharta Gautama, ο κατοπινός Βούδας, λέξη που σημαίνει ο φωτισμένος, ιδρυτής του βουδισμού) και ο δέκατος, Kalki avatara, τελευταία ενσάρκωση που θα έρθει πάνω σε άσπρο άλογο κρατώντας πύρινη ρομφαία.
Απ’αυτές τις ενσαρκώσεις, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η μορφή του Κρίσνα.
Krishna (Κρίσνα)
Ο Κρίσνα, αν και γυιός βασιλικής οικογένειας, μεγάλωσε κοντά σε βοσκούς. Η μυθολογία του Κρίσνα είναι πανάρχαιη και συνδέεται με τους μύθους του σεληνιακού θεού του Έρωτα (της ελληνικής μυθολογίας). Πολλούς διαφορετικούς ρόλους παίζει μέσα στα ινδικά κείμενα.
Τον συναντάμε σε τρεις ηλικιακές φάσεις, μωρό και μικρό παιδάκι, έφηβο και νέο άντρα και ώριμο.
Ως μικρό παιδάκι εμφανίζεται πολύ άτακτος, κάνει όλο σκανταλιές, συχνά πηγαίνει στο ποτάμι ακολουθεί τις βοσκοπούλες και μόλις αυτές βγάλουν τα ρούχα τους και πέσουν στο νερό αυτός τα κλέβει και τα κρύβει μέσα στα δέντρα. Γελώντας ζητάει από αυτές να πάψουν να κρύβονται και να βγούν έξω από το νερό χωρίς να ντρέπονται. Μοιάζει να λέει ο Κρίσνα ότι οι δυσκολίες της ζωής είναι δικά του παιχνίδια μέχρι το εγώ να παραδοθεί να πάψει να αμύνεται και ο άνθρωπος να ανακαλύψει γυμνός την πραγματική του φύση και τότε όλα πάλι θα του δοθούν πίσω.
Από μικρός έκανε πολλά θαύματα και με την καλαμένια φλογέρα του ξετρελλαίνει τις καρδιές και μαγεύει όλα τα πλάσματα, τόσο τους ανθρώπους όσο και τα ζώα.
Νέος άντρας ερωτοτροπεί με τις βοσκοπούλες μέσα σε λουλουδένιες κρυψώνες στο δάσος Μπριντάβαν κάτω από την πανσέληνο. Ενσαρκώνει το ακαταμάχητο κάλεσμα της καρδιάς και την πληρότητα μέσα από την ένωση με το είναι.
Στο ποιητικό έργο Γκίτα Γκοβίντα παρουσιάζεται ως πανέμορφος θεϊκός βοσκός, με μακρυά μαύρα μαλλιά, που τα στολίζει με φτερά από παγώνι. Οι βοσκοπούλες εκστασιάζονται όταν τον βλέπουν, ενώ όταν βρίσκονται μακρυά του πέφτουν σε παραλήρημα, και σα μαγεμένες τρέχουν μέσα στο δάσος, αψηφώντας τους κινδύνους, για να τον συναντήσουν. Ο Τζάγια Ντέβα, συγγραφέας του Γκίτα Γκοβίντα, αναφέρεται στον Κρίσνα (που θα πεί «σκούρος») και με άλλα επίθετα, όπως Χάρι και Μάνταβα.
Χάρι: Αυτός που σταματάει τον πόνο.
Μάνταβα: Μέλι ή Άνοιξη. Το μέλι του δάσους θεωρείται δυνατή και επικίνδυνη αφροδίσια τροφή. Ο Κρίσνα συχνά παρομοιάζεται με μέλισσα που πίνει το νέκταρ από τα χείλη των κοριτσιων.
Ως ώριμος άντρας βρίσκεται στο πεδίο μάχης, οδηγός του πολεμικού άρματος του Άρτζουνα. Μέσα στου πολέμου τη παραζάλη, σε μια στιγμή που ο γενναίος πολεμιστής διστάζει να πολεμήσει γιατί στην απέναντι παράταξη βλέπει αγαπημένους του συγγενείς, ο Κρίσνα παίρνει την κοσμική του μορφή και του διδάσκει τη γιόγκα της δράσης. Ο στόχος της δράσης είναι να οδηγήσει στη μη δράση και την απελευθέρωση από την αναγκαιότητα του δρώ.
«Ποιά είναι η δράση που απελευθερώνει;» ρωτάει ο Άρτζουνα.
«Αυτή που συμβαίνει χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα», λέει ο Κρίσνα. «Ο δρων δικαιούται να δρα με ποιότητα χωρίς προσκόλληση στους καρπούς των πράξεών του. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση δική μου».
Shiva (Σίβα)
Συμβολίζει το στοιχείο του αφανισμού, της διάλυσης του εξωτερικού, του φαινομενικου κόσμου και της επιστροφής στην αιώνια αρχή. Συχνά όμως συμπυκνώνει και τις τρεις αρχές. Εκφράζει διαφορετικά κοσμικά φαινόμενα και η λατρεία του παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με τη διονυσιακή.
Ως Nataraja («βασιλιάς του χορού») δημιουργεί, συντηρεί και καταστρέφει τον κόσμο με το χορό του. Το σώμα του Σίβα είναι το σώμα του σύμπαντος. Αυτό το συλλογικό σώμα χορεύει και ο χορός του δημιουργεί ζωή. Η κίνησή του είναι σπειροειδής.
Το δεξί του χέρι κρατά το τύμπανο της δημιουργίας (που συμβολίζει ένα νέο ξύπνημα). Το αριστερό του χέρι κρατά φωτιά (που συμβολίζει την καταστροφή της παλιάς τάξης πραγμάτων). Το άλλο του δεξί χέρι είναι ανασηκωμένο σε χειρονομία ευλογίας, ενώ το άλλο του αριστερό χέρι δείχνει το αριστερό του πόδι, που έχει λυώσει κάτω απ’το πέλμα του το δαίμονα Μουγιάλακα (που συμβολίζει την άγνοια). Το δεξί του, ανασηκωμένο του πόδι συμβολίζει τη δυνατότητα της υπέρβασης. Λέει: «προστατεύω αυτούς που ακολουθούν το χορό μου». Από την κορυφή του κεφαλιού του ρέει ο Γάγγης ποταμός.
Καθώς χορεύει, τα πυρόξανθα μαλλιά του μπλέκονται μέσα σους γαλαξίες. Στα χέρια του κρατάει τη φωτιά της γνώσης και τη σοφία της φύσης.
Το σώμα του είναι ο γαλαξίας ολάκερος και από τη φωνή του, διάχυτη παντού, δημιουργήθηκε ο ρυθμός και η μελωδία. Οι κραδασμοί ξεχύθηκαν μέσα στου άπειρου τη σιωπή. Και ακούω τους ανθρώπους να μιλάνε.
Γύρω από το λαιμό του φοράει αμύθητα κοσμήματα, τη σελήνη και τα άστρα. Ναι, σε αναγνωρίζω βρίσκομαι μέσα στο σώμα σου, κι εσύ χορεύεις πάνω στους χτύπους της καρδιάς μου, μέσα στο ρυθμό της αναπνοής μου, μέσα στην κίνηση του νου μου.
(Δες επίσης τη σελίδα Dhyana Shlokam)
Άλλες φορές ο Σίβα ως γιόγκι βρίσκεται σε συνεχή διαλογισμό, στο όρος Καϊλάσα από τις ψηλότερες κορυφές των Ιμαλαίων. Ζεί μέσα σε σπηλιές. Μπροστά του πάντα αναμμένη μια φωτιά. Κάθεται πάνω σε δέρμα από τίγρη.
Κάποτε, οι θεοί, έστειλαν το θεό του έρωτα, τον Κάμα, στη σπηλιά του Σίβα με τη διαταγή να τον χτυπήσει με τα λουλουδένια βέλη του και να τον κάνει τρελό από έρωτα για την Πάρβατι, την κόρη του βασιλιά των Ιμαλαϊων. O Σίβα μοιάζει να κλονίστηκε για μια στιγμή, όμως αμέσως βρήκε την αυτοκυριαρχία του αναγνωρίζοντας ότι ήταν οι αισθήσεις που κίνησαν το νου του, άνοιξε το τρίτο του μάτι και έκανε στάχτη το θεό Κάμα.
Άλλες σημαντικές μορφές που εμφανίζονται στον Μπάρατα Νάτυαμ
Saraswati Σύντροφος του Μπράμα, προστάτιδα των τεχνών και των γραμμάτων
Lakshmi Σύντροφος του Βίσνου. Προσφέρει στους πιστούς της ευημερία και ευπορία.
Parvati Σύντροφος του Σίβα. Είναι η κόρη των βουνών, που έγινε η ίδια ασκητής για να κατακτήσει τον Σίβα. Είναι επίσης η μάνα της γης και ενσαρκώνει τη μητρική αγάπη.
Ganesha. Ζωόμορφος, φέρει σώμα παχουλού μικρού παιδιού που φοράει την ιερή κλωστή των Βραχμάνων. Το κεφάλι του είναι και κεφάλι ελέφαντα, γιατί, όπως ο ελέφαντας ανοίγει το δρόμο μέσα στη ζούγκλα και στα άλλα ζώα να περάσουν, έτσι κι ο Γκανέσα ανοίγει την τύχη μέσα στα μονοπάτια της ζωής. Για «όχημά»του έχει ένα ποντίκι. Έτσι, όταν συναντήσει μεγαλύτερες δυσκολίες τρυπώνει σαν το ποντίκι μέσα από τις χαραμάδες που έχουν οι κλειδωμένες πόρτες.
Ο μύθος λέει πως ήταν γυιός του Σίβα και της Πάρβατι. Επειδή όμως γεννήθηκε όταν ο πατέρας του έλειπε σε μακρύ ταξίδι και δεν γνώριζε την ύπαρξή του, όταν ο Σίβα επέστρεψε και θέλησε να μπεί στα διαμερίσματα της Πάρβατι, που εκείνη την ώρα έπαιρνε το λουτρό της και είχε βάλει το γυιό της να φυλάει σκοπιά στην πόρτα, ο Γκανέσα τον εμπόδισε να μπεί και ο Σίβα, θυμωμένος, του έκοψε το κεφάλι. Όταν η Πάρβατι το είδε αυτό και φυσικά αναστατώθηκε, ο Σίβα της υποσχέθηκε πως θα έδινε πίσω στο μικρό το κεφάλι του πρώτου όντος που θα περνούσε από κεί. Ο πρώτος που πέρασε ήταν ένας ελέφαντας....
Σήμερα ο Γκανέσα συμβολίζει κάθε ευοίωνο νέο ξεκίνημα.
Χρήση των συμβόλων στο χορό
Ο χορός Μπάρατα Νάτυαμ, προσφέρει μέσα από τη δομή των χορογραφιών, τον τόπο, δημιουργεί την υποδομή ξεδιπλώματος αυτών των τοπίων, επιτρέπει να κυλήσει ο χρόνος που χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει ο θεατής ότι δεν είναι απλός θεατής, αλλά μέρος του τοπίου και των μύθων.
Ο άνθρωπος, μας λένε αυτοί οι μύθοι, κινείται στο χώρο γη, δέσμιος της διάστασης του χρόνου, και της διαχωριστικότητας, των νόμων του χώρου. Όμως συγχρόνως βιώνει τη διάσταση του άπειρου και του αιώνιου. Όσο είναι δέσμιος των αισθήσεων και του νου του, όσο δρα κάτω από συγκεκριμένη μηχανιστική ψυχική και νοητική συμπεριφορά, όσο ταυτίζεται με το σώμα του και τα πιστεύω του, τόσο απομονώνεται από τη διάσταση άπειρο και αιώνιο.
Ο νους λειτουργεί πάντα τριαδικά, όπως και το τοπίο. Υποκείμενο, αντικείμενο και διαδικασία. Εγώ, βλέπω αυτό το τοπίο. Είναι φαινομενική αυτή η πεποίθηση. Ισχύει, γιατί το υποκείμενο δεν έχει συνειδητοποιήσει βαθύτερά στρώματα εαυτού. Στον πυρήνα του εαυτού, σε αυτή τη διάσταση της συνείδησης καλούν οι θεοί, πέρα από τους περιορισμούς διαχωριστικότητας που εμπεριέχει ο κάθε εξωτερικός χώρος. Ο χώρος είναι ένας, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς μέτρο. Το τοπίο είναι ένα. Μέσα σε αυτόν αναπτύσσονται οι περιορισμοί και η διαχωριστικότητα. Οι τόποι και τα τοπία υπάρχουν μόνο φαινομενικά, μέσα σ’ αυτόν τον ίδιο το συλλογικό χώρο.
Πώς να γίνει αυτή η καταβύθιση; Πώς να ξεπεραστεί ο περιορισμός του χρόνου, πώς να ξεφύγει κανείς από το παρελθόν και το μέλλον;
Σταματώντας την ταύτιση με το σώμα λέει ο Κρίσνα, όταν ζητάει από τις βοσκοπούλες να βγούνε γυμνές.
Ξυπνώντας από το λήθαργο λέει ο Βίσνου αφού ο ίδιος ονειρεύεται τους γήϊνους.
Αναζήτηση της πληρότητας και της ευδαιμονίας μέσα στο είναι, στη διάσταση του αιώνιου και του άπειρου, λέει ο Κρίσνα με τη φλογέρα του.
Η δράση χωρίς προσκόλληση απελευθερώνει από τους περιορισμούς του χώρου, λέει ο Κρίσνα στον Άρτζουνα κατά τη διάρκεια της μάχης.
Όλοι αυτοί οι μύθοι, όπως και η ίδια η τέχνη του χορού Μπάρατα Νάτυαμ, φανερώνουν κατά την άποψή μου, τη δυνατότητα μιας οπτικής μετατόπισης. Μιας αλλαγής του βλέπειν. Ποιος βλέπει; Τί είναι εξωτερικός χώρος; Αυτό που ξεδιπλώνεται από τα μάτια μου μπροστά;
Ο Βίσνου, ο Κρίσνα, ο Σίβα και οι σοφοί όλου του κόσμου, λένε ότι ο βλέπων κρύβεται στο βάθος του είναι και για να βλέπει καλά θα πρέπει να καθαρίσει ο φακός του νου, ο οποίος από τη φύση του είναι ακάθαρτος και παραμορφωτικός, τροφοδοτώντας το βλέποντα με αλλοιωμένα στοιχεία πληροφοριών. Άλλωστε, και στα αρχαία ελληνικά, Θέω θα πει βλέπω, και ως βλέποντα όρισαν το θεό.
Έτσι, μετατοπίζοντας την αίσθηση του βλέπειν από τα μάτια και το νου, σε πιο εσωτερικές διεργασίες συνειδητότητας του εσωτερικού χώρου, καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε τοπίο εμφανίζεται και σβήνει μέσα στο διευρυμένο χώρο της συνείδησης μέσα, στη διάσταση του αιώνιου και του άπειρου.
Και, όπως λένε οι μύθοι και οι σοφοί, αυτή η διάσταση, χωρίς πριν και μετά, χωρίς εδώ και εκεί, χωρίς γιατί και χωρίς αποτέλεσμα είναι η διάσταση του τώρα.
Υπάρχουν κινήσεις του ενός χεριού (asamyuta-hasta) και κινήσεις για τα δύο χέρια μαζί (samyuta-hasta).Μιά χειρονομία (hasta) μπορεί να σημαίνει περισσότερα από 30 διαφορετικά πράγματα, άσχετα μεταξύ τους
Η χειρονομία pataka, παραδείγματος χάριν, όπου όλα τα δάχτυλα είναι ίσια και κολλημένα μεταξύ τους, ενώ ο αντίχειρας είναι λυγισμένος σαν τόξο προς τα έξω, μπορεί να δείχνει τη ζέστη, τη βροχή, ένα πλήθος από άντρες, τη νύχτα, ένα δάσος, ένα άλογο, ή ένα σμήνος πουλιών που πετά.
Το χέρι σε pataka, αν λυγίσουμε το τρίτο (μεσαίο) δάχτυλο γίνεται (tripataka) και μπορεί να σημαίνει μιά κορώνα, τον κορμό ενός δέντρου με τα κλαδιά του, τη φωτιά, ένα περιστέρι, το γάμο, μιά πόρτα ή ένα βασιλιά.
Η ala padma (λωτός) μπορεί να σημαίνει έναν ανθισμένο λωτό, αλλά και το πρόσωπο, την πανσέληνο, την ομιλία.
Στην karkata («καβούρι»), μιά από τις χειρονομίες των δύο χεριών, τα δάχτυλα των χεριών είναι πλεγμένα μαζί, και αυτό μπορεί να συμβολίζει την κερήθρα, το χασμουρητό μετά τον ύπνο, ή ένα κοχύλι.
Φυσικά, για καθεμιά από αυτές τις διαφορετικές σημασίες, η hasta συνδυάζεται με διαφορετική στάση του σώματος ή κίνηση.
Επίσης υπάρχουν κωδικοποιημένες στάσεις σε συνδυασμό με χειρονομίες που συμβολίζουν διάφορους θεούς, ήρωες και σοφούς, τις τέσσερεις κάστες, τις δέκα ενσαρκώσεις του Βίσνου, εννιά για τους πλανήτες, αλλά και έντεκα για τα διάφορα πρόσωπα της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων των εξ αγχιστείας συγγενών![Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.] | |
|
