ΑΤΙΤΛΟ

Η αγάπη αλώβητη αρμένιζε στο θεϊκό πυρήνα του καλού
Στους ρυθμούς της μελωδίας των αστεριών
Και στην διαφάνεια της ψυχής
Που τόσο, τόσο λάτρεψα
Ακολουθώντας τα φεγγερά περάσματα
Πλημμυρισμένα μοσχοβολιά
Και τους ανέμους να σφυρίζουν τ’ όνομά σου
Βράδια αξέχαστα που άχνιζαν καλοσύνη

Κινούμαι ακόμη στην τροχιά της λάμψης σου

Στη δίνη του μένους σου
Περιπλανώμενη στην άκαμπτη χορδή του πνεύματός σου
Δεν ήθελες να λαμπρύνεις τη θαμπάδα των συνειρμών σου
Και ούτε τις βαθύκρημνες της ψυχής σου σπηλιές
Από του ήλιου μου τις αχτίδες

Τώρα πια ανασκαλεύω αποφάσεις Απαιτήσεις σεμνοτηκές

Δεν θέλω λάμψη έχθρας
Μόνο μέρες ανάλαφρων στιγμών
Τις διψασμένες νύχτες
Να αφαιρούμαι στο τρελό ρυθμό της φλόγας
Να χορεύω στο στρόβιλο της γιορτής
Στα καμπυλόγραμμα μονοπάτια της ηδονής
Και στα ενθουσιώδη μάτια
Που μιλούν για τρελές τερπνές απολαύσεις