ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΣΤΕΡΑ - ΒΡΕΦΟΥΣ

Σημερα 22 Ιουλιου, πολλαπλως επετειακη ημερομηνια και εορτη του Ηλια, η μεγαλυτερη στο Βλαχικο ημερολογιο, καθως αναβιωνει την ηλιακη θρησκεια που ειχαν καποτε, εγινε γνωστο απο Γερμανους και Βρεταννους αστρονομους που εχρησιμοποιησαν το τηλεσκοπιο του Ευρωπαικου Αστεροσκοπειου στο Παραναλ της Χιλης, και ιδιαιτερως την υπερυθρη καμερα του, ενα αξιοσημειωτο ευρημα.
Ευρεθη αστερας στον γειτονικο μας, και δορυφορο Γαλαξια μας, Μεγαλο Νεφος του Μαγγελανου, σε αποσταση 175.000 ετων φωτος, ο μεγαλυτερος γνωστος αστερας , μεγεθους σημερα 265 μαζων Ηλιου και εικαζομενου μεγεθους κατα την γεννηση του 320 μαζων Ηλιου. Η διαφορα εχει εκπεμφθει σαν ακτινοβολια σωματιδιων, τον γνωστο "ηλιακο ανεμο", στην διαρκεια της βρεφικης-εφηβικης ηλικιας του.
Αυτο που κανει την παρατηρηση ευρημα ειναι οτι ως τωρα επιστευαν οτι , για λογους θεωρητικους, το μεγιστο μεγεθος αστερα κατα την γεννηση του ειναι περιπου 150 μαζες Ηλιου.
Οι υπερμεγεθεις αστερες τετοιου διαμετρηματος ωριμαζουν και πεθαινουν γρηγορα, σε συμφωνια με την θεωρια. Ο αστερας στο Μεγαλο Νεφος του Μαγγελανου ειναι σημερα ηλικιας 1 εκατομ. ετων και ειναι ηδη μεσηλικας. Στο επομενο εκατομ. χρονια θα τερματισει την καρριερα του ευδοκιμως, και θα ανατιναχθει σε μια εκρηξη υπερκαινοφανους (SUPERNOVA), και θα δωσει την θεση του πιθανοτατα σε μια αστρικου μεγεθους Μαυρη Τρυπα, και λιγοτερο πιθανως σε ενα αστερα νετρονιων (PULSAR). Στο ιδιο αστρικο σμηνος, το R136, στο Νεφελωμα της Ταραντουλας, συνολικου πληθους 100.000 αστερων, υπαρχουν αλλοι 3 αστερες υπερμεγεθεις, μαζας ανω των 150 Ηλιων κατα την γεννηση των. Η θερμοκρασια επιφανειας του ειναι 40.000 βαθμοι (στον Ηλιο 5.000 μονο). Η λαμπροτητα του ειναι 10 εκατομμυρια φορες εντονοτερη της του Ηλιου. Τοση ειναι η διαφορα, οση μεταξυ Ηλιου και Σεληνης. Εαν τετοιος αστερας ευρισκετο στην θεση του Ηλιου μας, αυτο θα ωδηγουσε σε εξαλειψη της ζωης στην Γαια μας, λογω της τεραστιας υπεριωδους ακτινοβολιας, αλλα και της υπερθερμανσεως. Οι αστρονομοι αισθανονται τωρα επιβεβαιωμενοι και αρκετα σιγουροι οτι το ελαχιστο μεγεθος αστερα κατα την γεννηση του ειναι 80 μαζες του Δια (μικροτερο του ελαχιστου μεγεθους δεν αρκει για να αρχισει πυρηνικη συντηξη, οποτε οδηγειται σε αυτο που λεγεται αφανης νανος), και το μεγιστο περι τις 330 μαζες Ηλιου.
Αμφιβολιες εγειρονται για την καταληξη ενος τοσον υπερμεγεθους αστερα. Η υδροδυναμικη της τελικης εκρηξεως δυνατον να εμπεριεχει τοσο μεγαλη ασταθεια, ωστε να μην αφηνει κανενα υπολειμμα, Μαυρη Τρυπα ή αστερα νετρονιων, αλλα αντιθετως να διασπειρει τα συστατικα του, μεταξυ των οποιων 10 μαζες Ηλιου καθαρου σιδηρου, σε ευρυτατη εκταση στον διαστρικο-διαγαλαξιακο χωρο. Στην αιμοσφαιρινη του αιματος, ο σιδηρος παρηχθη υπο τετοιες συνθηκες, σε καποιο αστερι, που πεθαινοντας ευδοκιμως εσπειρε τα συστατικα της ζωης στην Γαια.
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Υπερμεγεθεις αστερες 150- και ανω μαζων Ηλιου εικαζεται οτι ηταν η πρωτη γενεα αστερων που εδημιουργηθη μετα την θρυλουμενη Μεγαλη Εκρηξη, 200-500 εκατομ. ετη μετα. Εκει παρηχθησαν τα πρωταρχικα στοιχεια περαν του υδρογονου και του ηλιου. Καθως η πρωτη γενεα ηταν βραχυβια, πολυ συντομα ετερματισαν ευδοκιμως την αποστολη τους και εξερραγησαν, εμπλουτιζοντας τον διαγαλαξιακο χωρο.
ναι

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
To Νέας Τεχνολογίας Τηλεσκόπιο του ESO (NTT), έχει επιτυχει μια εντυπωσιακή εικόνα του ανοικτού σμήνους NGC 2100. Αυτό το λαμπρό σύμπλεγμα αστέρων είναι ηλικιας περίπου 15 εκατομμυρίων ετών, και ευρίσκεται στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν γαλαξία δορυφόρο του Γαλαξία μας, σε αποσταση 175.000 ετων περιπου. Το σμηνος περιβάλλεται από λαμπερό αέριο από το κοντινό νεφέλωμα Tarantula.

Οι παρατηρητές συχνά παραβλέπουν το NGC 2100 λόγω της εγγύτητάς του με το εντυπωσιακό Νεφέλωμα Tarantula και το υπερσμηνος αστερων RMC 136. Το λαμπερό αέριο του νεφελώματος Tarantula προσπαθεί ακόμη και να κλέψει τα φώτα της δημοσιότητας σε αυτήν την εικόνα - τα φωτεινά χρώματα εδώ είναι παρυφές του νεφελώματος. Η νέα αυτή εικόνα εδημιουργήθη από την έκθεση μέσα από πολλά διαφορετικά φίλτρα χρώματος με χρήση του οργανου Emmi, που ειναι ταυτοχρονως καμερα και φασματογραφος, στο Νέας Τεχνολογίας Τηλεσκόπιο του Νοτιου Ευρωπαικου Αστεροσκοπείου ESO, στην La Silla στην Χιλή. Τα αστέρια εμφανίζονται στο φυσικό τους χρώμα, ενώ το φως από λαμπερό ιονισμένο υδρογόνο (που παρουσιάζεται εδώ με κόκκινο) και το οξυγόνο (με μπλε χρώμα) είναι η υπέρθεση.

Τα χρώματα που εμφανίζονται στα νεφελώματα εξαρτώνται από την θερμοκρασία των αστέρων που τα φωτιζουν. Τα υπερθερμα νέα αστέρια στο νεφέλωμα Tarantula, τα οποία ευρίσκονται στο υπερσμηνος αστερων RMC 136, είναι επάνω και στα δεξιά αυτής της εικόνας, και εκπεμπουν αρκετα ισχυρη ακτινοβολια ωστε να προκαλέσουν το οξυγόνο να λαμψει, εμφανίζονται ως μπλε νεφελωση σε αυτή την εικόνα. Κάτω απο το NGC 2100 η κόκκινη λάμψη υποδηλώνει είτε ότι το εξωτερικό όριο της επιδρασεως των θερμών αστέρων του RMC 136 έχει επιτευχθεί, είτε ότι ψυχροτεροι, και αρχαιότεροι, αστέρες, που είναι μόνον σε θέση να διεγείρουν το υδρογόνο, είναι η κυρίαρχη επιρροή στην περιοχή αυτή. Τα αστέρια που απαρτίζουν το NGC 2100 είναι παλαιότερα και λιγότερο ενεργητικα, και ως εκ τούτου έχουν ελάχιστη ή καθόλου νεφελωση που συνδέεται με αυτά.

Αστρικά σμήνη είναι ομάδες αστεριών που σχηματίζονται περιπου την ίδια στιγμή από ένα νέφος αερίου και αστροσκόνης. Τα αστέρια με την μεγαλυτερη μαζα τείνουν να σχηματισθουν στο κέντρο του σμηνους, ενώ εκείνα με μικρότερη μάζα κυριαρχούν στις εξωτερικές περιοχές. Αυτό, μαζί με το οτι μεγαλύτερος αριθμός αστεριών συγκεντρώνεται στο κέντρο, κάνει το μεσον του σμηνους λαμπρότερο από τις εξωτερικές περιοχές.

Το NGC 2100 είναι ένα ανοικτό σμήνος, το οποίο σημαίνει οτι τα αστέρια του ειναι σχετικά χαλαρά αλληλένδετα λογω βαρύτητας. Τα σμηνη αυτα έχουν διάρκεια ζωής που μετραται σε δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, καθώς στο τέλος αποσπωνται μέσω της βαρυτικής αλληλεπιδρασεως με άλλους φορείς. Σφαιρωτά σμήνη, που ομοιάζουν με τα ανοικτα για τον ανεκπαίδευτο παρατηρητη, περιλαμβάνουν και πολυ περισσοτερα αρχαιοτερα αστέρια και είναι πολύ πιο στενά συνδεδεμένα, και έτσι έχουν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής: πολλά σφαιρωτα σμηνη έχουν χρονολογηθεί να είναι σχεδόν τόσο παλαιά όσο και το ίδιο το Σύμπαν. Έτσι, ενώ το NGC 2100 μπορεί να είναι παλαιοτερο από τους γείτονές του στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, εξακολουθεί να είναι ένα βρεφος σε σχεση με τα μετρα των σμηνων αστέρων.

melisoyles

Το Νέας Τεχνολογίας Τηλεσκόπιο του ESO (NTT), έχει αποκτησει μια εντυπωσιακή εικόνα του ανοικτού σμήνους NGC 2100. Αυτό το λαμπρό σύμπλεγμα αστέρων είναι ηλικίας περίπου 15 εκατομμυρίων ετών, και ευρίσκεται στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν πλησίον Γαλαξία δορυφόρο του Γαλαξία μας. Το σμηνος περιβάλλεται από λαμπερό αέριο από το πλησιον Νεφέλωμα της Tαραντουλας, που ανηκει επισης στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου.
Οι παρατηρητές συχνά παραβλέπουν το NGC 2100 λόγω της εγγύτητάς του με το εντυπωσιακό Νεφέλωμα Tarantula και το αστρικου υπερσμηνος RMC 136. Το λαμπερό αέριο του Νεφελώματος Tarantula προσπαθεί ακόμη και να κλέψει τα φώτα της δημοσιότητας σε αυτήν την εικόνα - τα φωτεινά χρώματα εδώ είναι παρυφές του νεφελώματος. Η νέα αυτή εικόνα εδημιουργήθη από ληψεις μεσω πολλων διαφορετικων χρώματικων φίλτρων και χρήση του οργανου Emmi, προσηρτημενου στο Τηλεσκόπιο Νέας Τεχνολογίας του ESO στο Αστεροσκοπείο στην La Silla, στην Χιλή. Τα αστέρια εμφανίζονται εδω στο φυσικό τους χρώμα, ενώ το φως από λαμπερό ιονισμένο υδρογόνο (που παρουσιάζεται εδώ με ερυθρο) και οξυγόνο (με γαλαζιο χρώμα) είναι η υπέρθεση. Τα χρώματα που εμφανίζονται στα νεφελώματα εξαρτώνται από την θερμοκρασία των αστέρων που τα φωτιζουν. Το υπερθερμα νέα αστέρια στο νεφέλωμα Tarantula, τa οποίa ευρίσκoνται στο αστρικο υπερσμηνος RMC 136, είναι επάνω και στα δεξιά αυτής της εικόνας, και είναι αρκετά θερμά ωστε να προκαλέσουν τον ιονισμο του οξυγόνου, και εμφανίζονται ως γαλαζια νέφωση σε αυτήν την εικόνα. Κάτω του NGC 2100 η ερυθρη λάμψη υποδηλώνει είτε ότι το εξωτερικό όριο της επιδράσεως των θερμών αστέρων του RMC 136 έχει επιτευχθεί, ή ότι ψυχροτερα, και αρα αρχαιοτερα, αστέρια, που είναι μόνον σε θέση να ιονισουν το υδρογόνο, είναι η κυρίαρχη επιρροή στην περιοχή αυτή. Τα αστέρια που απαρτίζουν το NGC 2100 είναι παλαιότερα και λιγότερο ενεργητικα, και ως εκ τούτου υπαρχει ελάχιστη ή καθόλου νέφωση που να συνδέεται με αυτά.
Αστρικά σμήνη είναι ομάδες αστερων που σχηματίζονται περιπου την ίδια χρονικη στιγμή από ένα κοινο νέφος αερίων και σκόνης. Τα αστέρια με την μεγαλυτερη τείνουν να σχηματισθουν στο κέντρο του σμηνους, ενώ εκείνα με μικρότερη μάζα κυριαρχούν τις εξωτερικές περιοχές. Αυτό, μαζί με το γεγονος οτι ο μεγαλύτερος αριθμός αστεριών συγκεντρώνονται στο κέντρο, κάνει το μεσον του σμηνους λαμπρότερο από τις εξωτερικές περιοχές.
Το σμηνος NGC 2100 είναι ένα ανοικτό σμήνος, το οποίο σημαίνει οτι τα αστέρια του ειναι σχετικά χαλαρά δεσμευμενα από την βαρύτητα. Αυτα τα σμηνη έχουν διάρκεια ζωής δεκάδων ή και εκατοντάδων εκατομμυριων ετων, καθώς τελικως διασπώνται και αποσυντιθενται μέσω βαρυτικής αλληλεπιδρασεως με άλλους φορείς. Τα σφαιρωτά σμήνη, που ομοιάζουν με τα ανοικτα για τον ανεκπαίδευτο παρατηρητη, συμπεριλαμβάνουν πολυ περισσοτερα αρχαιοτερα αστέρια και είναι πολύ πιο στενά βαρυτικως αλληλοσυνδεδεμένα, και έτσι έχουν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής: πολλά σφαιρωτα σμηνη έχουν μετρηθεί να είναι σχεδόν τόσον αρχαια όσο και το ίδιο το Σύμπαν. Έτσι, ενώ το NGC 2100 μπορεί να είναι αρχαιοτερο από ό,τι τα γειτονικα του στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, εξακολουθεί να είναι ένα βρεφος σε σχεση με τα καθιερωμενα των σμηνων αστέρων.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
Οι αστρονόμοι του ESO έχουν χρησιμοποιήσει το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) για να απεικονίσουν ενα κολοσσιαίο αστέρα που ανήκει σε ένα από τα σπανιότερα είδη αστέρων στο Σύμπαν, τούς κίτρινους Υπεργίγαντες. Η νέα εικόνα είναι η καλλίτερη που ελήφθη ποτε ενος αστέρα αυτής της κατηγορίας και δείχνει για πρώτη φορά ένα τεράστιο διπλό κέλυφος σκόνης που περιβάλλει τον κεντρικό Υπεργίγαντα. Ο αστέρας και τα κελύφη του ομοιάζουν με ένα λευκό αυγού γύρω από τον κρόκο στο κέντρον, με αποτέλεσμα οι αστρονόμοι να του δωσουν το καλλιτεχνικο ψευδώνυμο Νεφέλωμα Τηγανητου Αυγού.
Ο αστέρας τέρας, γνωστός στους αστρονόμους ως IRAS 17163-3907, έχει διάμετρο περίπου χίλιες φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας. Σε απόσταση περίπου 13 000 έτων φωτός από την Γαια, είναι ο πλησιεστερος κίτρινος Υπεργίγας που εχει ευρεθεί μέχρι σήμερα και οι νέες παρατηρήσεις καταδεικνύουν ότι λάμπει περίπου 500 000 φορές πιο έντονα από ό,τι ο Ήλιος. Η θεση του ειναι στο κεντρον του Γαλαξια μας, στον αστερισμο του Σκορπιού.
"Αυτό το αντικείμενο ήταν γνωστό ως έντονη πηγή εκπομπής στο υπέρυθρο του φασματος, αλλά, κατά περίεργο τρόπο, κανείς δεν το είχε χαρακτηρίσει ως ένα κίτρινο Υπεργίγαντα πριν", εδήλωσε ο Eric Lagadec (Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο), ο οποίος ηγήθη της ομάδας που παρήγαγε τις νέες απεικονίσεις.
Οι παρατηρήσεις του αστερα και η ανακάλυψη των περι αυτον κελυφών του έγιναν με την υπέρυθρη κάμερα Visir, προσηρτημενη στο VLT. Οι εικόνες είναι οι πρώτες αυτού του αντικειμένου οπου φαίνεται καθαρά το υλικό γύρω από αυτό και αποκαλύπτουν δύο σχεδόν τέλεια σφαιρικά κελύφη.
Εαν το Νεφέλωμα Τηγανητου Αυγού τοποθετηθεί στο κέντρον του ηλιακού μας συστήματος, η Γη θα ευρίσκετο βαθιά μέσα στα εγκατα του αστέρα, και ο πλανήτης Δίας θα ηταν σε τροχιά ακριβώς επάνω από την επιφάνειά του. Το πολύ μεγαλύτερο Νεφέλωμα που τον περιβάλλει θα ειχε καταβροχθίσει όλους τους πλανήτες και τους πλανήτες-νάνους, οπως λ.χ. την Εριδα, και ακόμη και μερικους από τους κομήτες που περιφέρονται πολύ πέραν και από την τροχιά του Ποσειδώνα, στην Ζωνη Κώυπερ (Kuiper). Το εξωτερικό περίβλημα του διπλου κελύφους έχει μια ακτίνα 10 000 φορές την απόσταση Γαιας-Ηλιου. Παρ' ολα αυτα η μαζα του εκτιμαται οτι ειναι μονον 20πλάσια του Ηλιου μας.
Οι κίτρινοι Υπεργίγαντες ευρίσκονται σε μια εξαιρετικά ενεργό φάση της εξέλιξεώς τους. Εχουν μολις περατώσει την σταδιοδρομία τους ως ερυθροι Γιγαντες, και ειναι στο σταδιο οπου υφίστανται μια σειρά εκρήξεων, οχι θυμου, μονον νευρων- αυτός ο αστέρας έχει εκτινάξει τέσσερεις φορές την μάζα του Ήλιου σε μόλις μερικές εκατοντάδες έτη. Η υλη που απετάχθη κατά την διάρκεια αυτών των εκρήξεων έχει σχηματίσει το εκτεταμένο διπλό κέλυφος του νεφελώματος, το οποίο συνίσταται από αστρο-σκόνη πλούσια σε πυριτικά άλατα αναμεμειγμένα με αέριο.
Η δραστηριότητα αυτή καταδεικνύει επίσης ότι ο αστέρας είναι πιθανόν να αποθάνει σύντομα έναν εκρηκτικό θάνατο - θα είναι μία από τις επόμενες εκρήξεις υπερκαινοφανους (σουπερνόβα) στον Γαλαξία μας. Οι υπερκαινοφανείς παρέχουν τις απαραίτητες χημικές ουσίες στο διαστρικό περιβάλλον, και τα συνακόλουθα κρουστικά κύματα μπορουν να δώσουν το έναυσμα για τον σχηματισμό νέων αστέρων.
Το όργανο ανιχνεύσεως μεσαίων υπερύθρων ακτινων, Visir, στο Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο, συνέλαβε αυτην την υπέροχη εικόνα του Νεφελώματος Τηγανητου Αυγου μέσω τριων φίλτρων υπερύθρων, που αποδίδουν τα χρώματα γαλάζιο, πράσινο και ερυθρό.

» MΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ Λαγνεια και νεες προκλησεις
» Αγοραπωλησία βρέφους μέσα στο νοσοκομείο Ξάνθης