Eλεύθερη έκφραση!!

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Γράφω στην άμμο με νερό γράμματα σκόρπια για να τις κάνεις λέξεις.
Είσαι μικρή να καταλάβεις τα γιατί που δεν έχουν απάντηση κι είσαι αρκετά μεγάλη να διεκδικείς ερωτήσεις που δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολη απάντηση έχουν.
Γράφω στην άμμο με νερό το α, το γ και το ω… για να βρεις τα υπόλοιπα γράμματα και να τα κάνεις λέξη… λέξη μικρή όσο κι εσύ, σπουδαία όσο και τα μάτια σου όταν γελούν…
Δεν καταλαβαίνεις τα επειδή μιας και είναι δύσκολα και τα γιατί…
Δεν σου αρκεί να το ακούς το σ’ αγαπώ… στα 6 σου χρόνια πια έμαθες να το διεκδικείς με πράξεις..
Πράξεις μεγάλες, πράξεις μικρές, σπουδαίες ή ασήμαντες… που όμως για εσένα σημαίνουν κάτι..
Θυμάμαι ακόμα την μέρα που σε έκανα λαδωμένο ποντικάκι… θυμάμαι τα λόγια που σου ψιθύριζα… ευχές ζωής κοντά στα λόγια της βάφτισης… ψιθυριστά λόγια αγάπης που δεν μπορούσες εύκολα να καταλάβεις…
Γέλασα με τον Πάρι όταν έκανε το ίδιο με το γιο μου.. το έχει φαίνεται το ιταλικό κομμάτι της ψυχής μας να μην αποδεχόμαστε τα λόγια που είναι ίδια για όλους και να θέλουμε να τα αλλάξουμε… να τα κάνουμε δικά μας…
Σε θυμάμαι λαδωμένο ποντικάκι μια σταλιά να κλαις και να αναζητάς σωτηρία από το χάος… κι εμείς εκεί… να στεκόμαστε πλάι σου και να δίνουμε υποσχέσεις ζωής.. ψυχής…
Κάπου τις ξεχάσαμε, κάπου πιστέψαμε πως με τα υλικά και πρακτικά πράγματα θα ξεγελάσουμε την αθώα σου ψυχούλα..
Μπορείς να ξεγελάσεις τα πάντα, τους πάντες εκτός από τα μάτια της ψυχής ενός παιδιού που σ’ αγαπάει…
Είναι δύσκολο πράγμα τα παιδιά… κι οι μεγάλοι που είναι μέσα τους παιδιά…
Δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις με ένα δώρο… δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις ούτε καν με τον κόσμο όλο.. γιατί ξέρουν… ξέρουν πότε εξαφανίζεσαι, ξέρουν πότε χάνεσαι… ξέρουν πότε χρειάζεσαι το χρόνο σου.. και στον δίνουν… στον δίνουν απλόχερα μέχρι τη στιγμή που θα σου βάλουν όρια… μέχρι τη στιγμή που θα σου ζητήσουν να επιλέξεις..
Γιατί τα παιδιά νιώθουν, καταλαβαίνουν… αλλά το κυριότερο διεκδικούν… χωρίς όρους και χωρίς όρια… χωρίς συμβιβασμούς…
Τα παιδιά δεν ξέρουν να συμβιβάζονται γιατί δεν ξέρουν να λειτουργούν υπολογιστικά και μικρόψυχα..
Και τώρα ξέρω γλυκιά μου πως έθεσες τους όρους σου… και περιμένεις… κι αναμένεις… κι εγώ… εγώ θα κάνω αυτό που έκανα από την πρώτη στιγμή που είδα τις υπέροχες, μοναδικές ματάρες σου…
Θα σου χαμογελάσω και θα σε πάρω αγκαλιά… μεγάλη αγκαλιά… τόσο μεγάλη που να κλείνει όλο τον κόσμο μας… με όλα του τα λάθη, τα πάθη και τα καλά κρυμμένα μυστικά…
Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σου ψιθυρίσω σε μια γλώσσα που μόνο εσύ κι εγώ θα καταλαβαίνουμε… και θα σου πω ξανά και ξανά τα παραμύθια που σε κάνουν να κοιμάσαι γλυκά.. ξέγνοιαστα… όπως τότε… στα Χανιά… τα καλοκαιρινά εκείνα βράδια…
Και θα ξανάρθουν εκείνα τα βράδια… θα ξανάρθουν γρήγορα… και θα σε ξαναγαργαλήσω… και θα σου ξαναπώ ιστορίες για νεράιδες και για μάγισσες και στο τέλος πάντοτε… εσύ κι εγώ… χωρίς κανέναν ανάμεσά μας… χωρίς τίποτα να μας κρατάει μακριά…
Γράφω στην άμμο με νερό το α, το γ, το ω… για να σου πω πως σ’αγαπώ…

Πιστεύεις στις νεράιδες ?
Κοίτα πιο καλά γύρω σου... θα βρεις μικρές νεράιδες... κάποιες είναι προορισμένες να κάνουν τα λουλούδια όμορφα... να ανακατεύονται με το βουητό των μελισσών και το κελάιδισμα των πουλιών...
Είναι και κάποιες άλλες που στα χείλη τους το χαμόγελο δεν ανθίζει εύκολα... που η ζεστασιά δεν υπάρχει πάντα στο βλέμμα τους... αυτές είναι οι νεράιδες που προορίζονται για το χίονι...
Ο πάγος είναι το σπίτι τους και το χιόνι το βασίλειό τους... και το χρόνο τους τον περνούν υφαίνοντας σε διάφανους αργαλιούς νιφάδες χιονιού για να τις δώσουν στην βασίλισσά τους και να τις αφήσει να τρέξουν στον άνεμο.
Το χαμόγελό τους, εκείνο το σπάνιο, αδιόρατο και γοητευτικό χαμόγελο όταν χαράσεται... έχει μια απόκοσμη ζεστασιά... μια ζεστασιά που αν κανείς δεν το προσέξει μπορεί να κάνει την εύθραυστη μαγεία του χιονιού να χαθεί... να διαλυθεί...
Η βασίλισσα του χιονιού... ντυμένη στα λευκά... και το χρώμα να γίνεται γαλάζιο τρυφερό όταν το φως πέφτει πάνω της... ξεκινάει κάθε βράδυ ένα ταξίδι στον κόσμο...
Κάποιες φορές ταξιδεύει σε κορφές βουνίσιες, απάτητες από άνθρωπο, καταφύγιο για τις νεράιδες... άλλες σε πόλεις χαμένες στην ομίχλη...
Αγέλαστη κι αμίλητη... αχνογάλαζη στο φως του φεγγαριού, απελευθερώνει σύννεφα με τα μικροσκοπικά της δώρα…
Το πρωϊ τα παιδιά, όπου υπάρχουν, με νυσταγμένα ακόμα μάτια, αντικρύζουν το θαυμαστό χιόνι… Τρέχουν έξω, ντύνονται ζεστά και κυλιούνται παίζοντας… Το χιόνι πέφτει ακόμα και λιώνει στην ζέστη του χαμόγελου τους…
Η θυσία της βασίλισσας να μην χαμογελά δεν πήγε χαμένη, τα παιδιά ξέρουν πάντα να δέχονται τα δώρα… ακόμα και τα παγωμέναΟταν επιστρέφει στο παγωμένο της βασίλειο, ορκίζει στο Ενα που κυβερνάει το Ολο, τις συντρόφους της να μην χαμογελάσουν. Να συνεχίσουν να υφαίνουν αυτό που τόσο χαμόγελο έφερε, και τόση ζεστασιά… Κάποιες φορές το καταφέρνει…
Γι’αυτό το χιόνι είναι σπάνιο... γι’αυτό το χιόνι φέρνει χαρά κι ευτυχία... γιατί έχει πληρωθεί με μια ψυχή παγωμένη... μ’ένα πρόσωπο αγέλαστο...

» Εκφραση...